"ඔව්. ඌ කැමතී උඩින්ම ඔයා පේන මානෙක ඉන්නවට. මම ඒත් කල්පනා කරේ ඔච්චරම ඇලිලා ඉන්න එකා වෙන කෙල්ලෙක් බැන්දෙ මොකද කියල" "ඒ වල් නරියා කැම්පස් එද්දිම ගමෙන් මැණිකෙ කෙනෙක් හොයාගෙන හිටියෙ. හැබැයි ඒකා නිසා මට කොල්ලෙක් හොයාගන්න බැරි උනා. නැට්ට වගේ පස්සෙන් එනවනෙ" "ඒකට නම් ඌට තෑග්ගක් දෙන්න ඕන. හවස් වෙලා පොද වැටෙනවා. සීතල අල්ලයි ගෙට එන්න. දැන් ඉතින් උස්සන් යන්න ඕන නෑනෙ" නිර්වාණ් නැගිට්ටේ සෑහෙන තරම් සුව වී ඇති මගේ පාදය දෙස බලාගෙනය. දින ගෙවී යන්නේ ඉබි ගමනිනි. දවස පුරාම කමින් බොමින් මිදුලේ ඇති බංකුව මතට වී මතකය අවදි කරගැනීමට වෙර දැරීමෙන් මා හෙම්බත්ව ගොසිනි. මගෙන් කිසිඳු ප් රයෝජනයක් නොමැතිව මෙසේ පිනට කමින් බොමින් සිටීමද ගෙන එන්නේ ලැජ්ජාවකි. රාධිකාගේ පැමිණීම පෙරට වඩා වැඩි වූයේ මා මෙහි සිටින බව දැකීමෙන් පසුවය. ඇය සුන්දරය. නපුරු පෙනුමෙන් යුතු වුවද ඇය නිර්වාණ්ට සැබැවින්ම පෙම් කරන බව කිව හැකිය. ඇය පෙන්වන්නේ ඇගේ අයිතියයි. පලමු වරට පිරිමියෙකුගේ උවටැන් ලැබීම අමුතු හැඟීමක් වුවද නිර්වාණ් නමින් පෙම් සිතුවිලි හදවත වූයේ නැත. ඉතින් ඇය බිය වන්නේ බොරුවටය. කල්පනා කරමින් සිටියදීම වේගයෙන් වත්...
මෝහණය අවසානයේදී මා අවදි වන විට ගතට දැනුනේ දැඩි වෙහෙසකි . කම්මුල් තෙමා ඇත්තේ දහදියද කඳුලුද කියා සිතාගත නොහැක . නිර්වාණ් මා දෙස බලා සිටියේ අනුකම්පාව මුසු වේදනාත්මක බැල්මකිනි . වෛද්යවරයාගේ දෙනෙත් මත තිබූයේ කල්පනාකාරී බැල්මකි . " මොකද ඩොක්ටර් උනේ " මා ඇසුවේ චකිතයෙනි . මා කුමක් පවසා ඇත්ද .. මොවුන්ගේ මුහුණු මෙතරම් බැරෑරුම් වන්නට තරම් .. 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 " ඇයි ඔහොම බලන්නෙ ? මම මොනාද කිව්වෙ ? වෛද් යවරයා මොහොතක් මා දෙස බලා හිඳ හඬ අවදි කලේය . " ඔයා අලුත් කිසිම දෙයක් කිව්වෙ නෑ . අවුරුදු පහකට කලින් ඔයා නිර්වාණ්ව දැක්කා කියන දවසෙ නින්දට යනතැනින් පස්සෙ ආපහු ඔයා කතා කරන්නෙ පට්ටිපොල ස්ටේෂන් එකෙන් නැගිටපු හැටි විතරයි ." " ඒත් .. එහෙම වෙන්නෙ කොහොමද .. ඇයි මට මුකුත් මතක නැත්තෙ " මා දෑතින්ම හිසකෙස් ඇදගත්තෙමි . නිර්වාණ් මා අසලින් හිඳගත්තේ මගේ අත් දෙකින්ම අල්වාගෙන .. " කලබල වෙන්නෙපා . අද පලවෙනි දවසනෙ . අපි තව උත්සාහ කරමු " ...